Hij is wereldrecordhouder op de 100 meter rugslag. Niet bij de jongens van zijn leeftijd, maar bij de mannen. Bij de wereldkampioenschappen in Glasgow werd hij dit jaar tweede (kijk heel even naar die bloedstollend spannende race!), en dat was balen, want hij had ze kunnen verslaan, allemaal, al die breedgeschouderde spiermassa’s, die jaren ouder zijn dan hij en veel meer ervaring hebben, maar hij had ondertussen dus wél zijn ticket naar Rio veroverd. Als eerste Fries.

Alles heeft hij ervoor aan de kant gezet, voor de Paralympics die volgend jaar plaatsvinden. Hij zit al een jaar op de Topsportschool in Heerenveen, maar verhuist deze maand naar Amersfoort, om daar te gaan trainen onder leiding van Mark Faber, de bondscoach. Logeerpartijtjes en afspraken met onze zoons worden steeds lastiger te organiseren: terwijl die van mij in de vakantie acht weken lang niks anders hoeven te doen dan uitslapen, voor de konijnen van de buren zorgen of computeren, moet Olivier trainen. Dag in, dag uit. Of hij zit naar het buitenland voor een trainingskamp of een kampioenschap.

Afgelopen zaterdag stond er een interview met Olivier van de Voort in de Leeuwarder Courant. Olivier had het ook over Kampioen, het boek dat ik over hem geschreven heb. ‘Ik ben vooral trots op dat ik door mijn verhaal kinderen kan motiveren en inspireren: ook al denk je dat je iets niet kan, ook al ligt het denk je buiten je bereik, dan kan het nog steeds. Dat is mijn levensmotto.’

‘Als het goud wordt in Rio, kan er een ongelooflijk mooi hoofdstuk aan het al bestaande boek worden toegevoegd,’ schrijft journalist Renze Lolkema.
Hm. Ik geloof dat ik eens even moet gaan overleggen met Olivier. En met mijn uitgever, natuurlijk.