Corien Oranje

Appendicitis (1)

Dus. We zouden op fietsvakantie, Dick en ik. Konden we ons tentje ook weer eens gebruiken, voor het eerst in 22 jaar. ‘Die kleuren waren toen zeker in de mode, mam?’
Eerst naar Schiermonnikoog, want het zou hartstikke warm worden, en daarna op maandag verder, misschien wel het hele IJsselmeer rond. Zielig voor de jongens, dat wel.
‘Jullie weten toch dat jullie ook mee mogen he?’ zei ik, de dag voor we vertrokken.
‘Wát?’ zei Dick.
IMG_6573Maar hij hoefde zich geen zorgen te maken. Ze wilden niet mee. Helemaal niet. Ze hadden het al helemaal uitgedacht, met op zaterdag soep, en daarna couscous en een keer zelfgebakken pizza en één keer snackbar, nee, wij mochten gewoon gaan. Op de heetste dag van het jaar fietsten we 55 kilometer naar Lauwersoog. We stopten een paar keer om te drinken of voor een paar lichte snacks, en we waren ruim op tijd voor de afvaart van half 4. Ik met een kop als een tomaat. We zetten thee op de boot, we fietsen naar camping Seedune en we kregen een geweldig plekje ergens in de duinen.

Ik voelde me niet al te lekker, die zaterdagavond, maar dat was te verklaren. Die bami die ik gemaakt had was niet al te goed gelukt. De groente was nog rauw en de kruiden knarsten tussen je tanden, en daarna ook nog thee die naar spiritus smaakte? Daar zou iedereen buikpijn van krijgen. Zondag had ik er nog steeds last van. ‘Ik heb vast blindedarmontsteking,’ zei ik tegen Dick, en hij lachte me hartelijk uit. We gingen naar de kerk, we fietsten heel Schiermonnikoog rond, we liepen over het strand, en toen het begon te regenen en te waaien, trokken we ons terug in ons gezellige geel-groene tentje. IMG_6612 IMG_6628 Na een tweede regenbui – er viel 4 millimeter in twee uur – braken we de tent af, droogden het grondzeil en de luchtbedden en hielden de tent als een vlieger in de wind tot hij weer droog was. We aten brood, want ik voelde me nog steeds niet lekker. Koud had ik het ook, en ik was misselijk, maar wat een beetje ibuprofen niet allemaal oplost.
‘Laten we nog een dagje blijven,’ zei ik, en we bleven nog een dagje op Schier. We aten salmiakknotsen, want op onverklaarbare wijze wist ik dat dat het enige voedsel was dat ik nog kon verdragen. En ik moest oppassen met fietsen, want die hobbels op de fietspaden bezorgden me buikpijn. Op dinsdag braken we de tent af en stapten we weer op de boot. En nu? Richting Friesland? IJsselmeer? We konden onszelf ook mee laten waaien met de wind, naar Groningen, naar Duitsland. ‘Of we kunnen naar huis,’ zei ik. ‘Eén nachtje. En dan gaan we morgen weer verder.’
‘Laten we dat doen,’ zei Dick, en we fietsen 55 kilometer naar Haren en we kwamen compleet verzopen aan. Heerlijk. Een nachtje in ons eigen bed. Onder een dak dat niet lekte.

IMG_6635 IMG_6634IMG_6597

IMG_6623

Over Corien Oranje

Hoi! Ik ben Corien Oranje, en ik ben kinderboekenschrijver en tekstschrijver. Ik heb boeken geschreven zoals 'Love you, miss you', 'Kampioen' en 'Juf in de pan', en ik schrijf elke week een aflevering van 'Bianca's blog' voor Visie. Ik kom vaak op scholen om kinderen te vertellen over mijn boeken, en om ze te laten ervaren hoe cool het is om zelf verhalen te verzinnen, én hoe heerlijk het is om te lezen.

Back to list

Related Posts

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *