Infuus in mijn pols, bloeddrukmeter om mijn arm, saturatieknijper aan mijn vinger, thermometer in mijn oor.
‘Vijfentachtig,’ mompelt de verpleegkundige.
‘Wát!’ roep ik. ‘Is mijn saturatie vijfentachtig?’
‘Nee, dan lag je er niet zo bij. Dat is je hartslag.’

Het leven in het ziekenhuis went snel. En het is saai. Zo saai dat de maaltijden al gauw het hoogtepunt van de dag zijn. Yoghurt met müsli. Knäckebröd met komijnekaas! Een eitje op zondag! En dan dat warme eten. De eerste dag zijn het nog een paar droge aardappeltjes, doodgekookte bloemkool en een saucijsje waarvan het vet in mijn oog spuit, maar de dagen daarna krijg ik ‘s morgens vroeg een heuse menulijst, en nog vóór het ontbijt kruis ik aan wat ik wil. Bami goreng. Atjar tjampoer. Saté, kroepoek, ketjap, sambal, vruchtensalade. De hele dag kijk ik er naar uit.

Ondertussen gaan de dagen voorbij, en valt onze vakantie steeds verder in het water. Voor het eerst in mijn leven heb ik bij het boeken van onze vakantie geen annuleringsverzekering afgesloten. (Ik ontdekte dat het goedkoper was als je de annuleringsverzekering los van de vakantieaanbieder afsloot – en toen ik dat een maand later wilde doen, bleek dat je dat binnen twee weken na het boeken moest doen en dat het niet meer kon.) (Ach. Wat kon er nou gebeuren. Hoogstens eh… ).
En de dokter vindt het niet zo’n heel goed idee, Oostenrijk. Het was toch een flinke operatie.
‘Gaan jullie maar gewoon,’ zeg ik tegen Dick. ‘Dan kunnen jullie je eindelijk een keer uitleven op die bergen zonder dat ik er hijgend en puffend achteraan kom. En dan ga ik lekker thuis uitzieken. In de tuin boeken lezen.’
Maar eigenlijk vind ik het niet leuk. En eigenlijk voel ik me ook wel behoorlijk goed. Eigenlijk weet ik zeker dat ik heel erg ga balen als ik niet mee ga. Zou het echt niet kunnen? Als we gewoon een paar uur rijden, de eerste dag en dan een hotelletje zoeken, en de volgende dag rustig verder rijden? Het meisje dat naast me ligt, en dat haar appendix er ook net uit heeft, gaat naar Kroatië, de dag nadat ze weg mag. Met de bus. Veertien uur rijden.
We overleggen met de zuster. Die mag natuurlijk geen advies geven. Maar ze zou zelf wel gaan. Al mag ze geen advies geven.
We besluiten allebei dat we gaan. Ik zit alleen nog een beetje met de hechtingen. Kan ik die er zelf uithalen?
‘O ja, hoor,’ zegt ze. En ze brengt me een handig hechtingsverwijderingssetje waarmee ik zelf aan de slag kan – een steriel pincet en een vlijmscherp mesje – en ze doet op de naadjes van de deken voor hoe ik ze los kan tornen. ‘Je moet alleen uitkijken met tillen, de eerste zes weken.’
Ik app Dick. ‘Ik mag mee. Ik mag alleen niks zwaarders tillen dan tien kilo.’
‘Geen probleem,’ appt hij terug. ‘Ik zorg ervoor dat de tassen niet zwaarder zijn dan tien kilo.’
Een paar uur nadat ik terug ben uit het ziekenhuis, zitten we in de auto. Op weg naar Oostenrijk.