Elke morgen rent Dick de berg af, haalt bij de Spar een zak broodjes en rent de berg weer op. Als ik wakker word staat het ontbijt klaar. Buiten in de zon. En daarna smeren de mannen hun nekken en armen in en ze gaan op pad met hun rugzakken en hun zes liter water. De berg op. Ik pak mijn boek (‘avontuur in Karintië’ van Mary Stewart, de inspiratie voor mijn boek Paard ontdekt) (de andere inspiratiebron was trouwens de president van Turkmenistan die van zijn paard viel), zet nog een keer thee, lees in de schaduw van de parasol, haal een nieuw boek, lees, eet een broodje, ga naar bed.

Via mijn mobieltje blijf ik op de hoogte van het wel en wee van mijn man en zoons. ‘We hebben 1200 meter geklommen!’ ‘Kijk even omhoog, dan kun je ons zien zwaaien.’ ‘Het duurt nog wel even, want we zitten op 2000 meter en we zijn de weg kwijt.’ ‘Kun je even checken wanneer de trein gaat, want we zijn veel te ver uitgekomen.’
Op vrijdag gaat de telefoon. Het is de zaalarts. Of alles goed gaat. ‘Uitstekend,’ zeg ik, terwijl ik naar de bergen kijk. ‘Ik heb alleen last van mijn nek.’ ‘Dat horen we wel vaker. Dat komt van het televisie kijken.’ Ze wenst me veel plezier in Oostenrijk.

Op zondag mogen de hechtingen eruit. Ik leg alles netjes klaar – betadine, mijn pincet, mijn scherpe mesje – en was mijn handen met zeep. Maar dan blijkt dat ik helemaal niet bij mijn eigen hechtingen kan. Ik heb ooit een film gezien van een dokter die zijn eigen blindedarm eruit haalde, nou, ik snap niet hoe hij het deed, want je kunt er niet bij, tenzij je een slangenmens bent. En aan dat plastic pincet waarmee ik de hechtingen op zou moeten kunnen tillen heb ik niks. Het is veel te slap. Ik begrijp nu waarom ik het gratis mee kreeg. Gelukkig heb ik een man. Met ongewassen handen steekt hij het mesje tussen de hechtingen en zaagt ze los. Ik trek ze eruit. Zo. Ik ben zo goed als genezen. Ik mag zelfs weer zwemmen. Jammer dat ik geen badpak bij me heb.
‘Zullen we rond de Zeller See lopen?’ stel ik Dick voor. ‘Dat is 12 kilometer. Zonder hoogteverschil. Dat kan ik.’
‘Weet je het zeker?’ zegt Dick.
‘Heel zeker. Moet je zien. Die wandeling staat onder het kopje ‘wandelingen voor kinderen en bejaarden’.’

We rijden naar Zell am See, parkeren de auto en lopen 12 kilometer langs het meer. Een groot deel van de route loopt langs een drukke autoweg. Het meer zie je niet eens. En op de plek waar je het meer ziet, staan grote groepen toeristen foto’s te nemen.
Hé, wat leuk. Een fonteintje met drinkwater.
Ik neem een slokje.
Ik ga het op mijn blog niet over mijn darmen hebben. Laten we het erop houden dat ik ‘s avonds met koorts in bed lig, en dat ik de rest van de vakantie lezend doorbreng.

Terwijl de mannen bergen beklimmen.