Vandaag was het zover. De finale. Namens de Schoolschrijver mocht ik, samen met Esmé van het Poëziepaleis in Groningen, vijf kinderen begeleiden in het schrijven van hún speech over vrijheid. De speech die één van hen op 5 mei mag houden tijdens het officiële programma, waar ook de minister-president komt. De speech die straks HEEL Nederland zal zien, omdat de NOS hem gewoon live gaat uitzenden!
Ik heb in de afgelopen maand twee workshops gegeven, en daarna als een echte, superstrenge redacteur de verhalen van Carmen, Sarah, Elianne, Dennis en Melle gelezen en geredigeerd. En daarna nóg een keer geredigeerd. En toen ging Esmé er nog een keer overheen. Ik word zelf altijd kwaad als een redacteur zeurt over mijn teksten, maar deze kinderen mailden aardige dingen terug zoals: heel erg bedankt ik vindt dat je hem heel sterk hebt gemaakt. En ik hoop dat je later met esme redacteurs worden want jullie kunnen het heel goed.
Vandaag was het zover. Om half twee stonden de vijf deelnemers klaar in het Provinciehuis in Groningen. Eerst kregen ze nog een workshop Presenteren, van oud-stadsdichter Joost Oomen. Dat hielp behoorlijk tegen de zenuwen. Ze sprongen, deden de split, gingen in hun beste standbeeldpose staan, schreeuwden, fluisterden en oefenden hun speech voor de microfoon, in de zaal waar 400 jaar geleden de Provinciale Staten al vergaderden. Joost gaf ze goeie tips, en daarna mochten ze backstage nog even wat drinken, en backstage, dat was dus óók al zo’n mooie ouwe zaal. ‘Doe maar geen cola,’ zei Joost, ‘want dan ga je nog meer stuiteren. Ach, toe ook maar, ik ben jullie vader niet.’
Er waren vaders en moeders en opa’s en oma’s en vrienden en bff’s, en er was natuurlijk een zeer deskundige jury. Gedeputeerde Fleur Gräper was juryvoorzitter, en de rest van de jury bestond uit leden van het 4-5 Mei comité en echte schrijvers. Ik was buitengewoon trots op mijn vijf kinderen. Wat deden ze het goed. En rustig. En enthousiast. Ze pakten de jury helemaal in. ‘Ik heb Dennis nog nooit zo serieus gezien,’ hoorde ik een jongen achter me fluisteren. En ik zag de vader van Sarah glimlachen toen ze vertelde over hoe belangrijk vrijheid is voor haar familie, die uit Libanon komt.
Ze waren alle vijf goed. Ze hadden het alle vijf kunnen winnen.
Maar de winnaar is Sarah Fawwaz uit Oude Pekela. En de andere vier gunden het haar allemaal.
Kijk op 5 mei allemaal naar tv. Want dan kun je die geweldige, ontroerende speech van Sarah zélf horen.
Het is al weer maanden geleden (het ijzelde, de A7 was één grote file en mijn Tomtom liet me in het donker terugrijden over spekgladde weggetjes langs...
Het is mijn eerste dag als Schoolschrijver op De Höchte in Alteveer. Ik heb 25 bibliotheekboeken ingepakt in Winnie de Poehpapier.
Normaal kiezen de l...
Nog één keer terug naar GBS de Lichtbron in Hoogezand, waar ik vorig jaar Schoolschrijver was. Ik was vorig voorjaar namelijk bezig met een nieuw boek...
Op 4 mei was ik de schouwburg nog gewoon binnen geglipt, maar op 5 mei, die heerlijke, stralende hemelvaartsbevrijdingsdag, was daar geen enkele kans ...
Je hebt m natuurlijk gezien op tv, vanmorgen. Die indrukwekkende toespraak van de tienjarige Sarah Fawwaz. De 5 mei-kinderlezing is sinds een paar jaa...
De kinderen van groep 5/6 van OBS de Sleutel deden hun pantoffels uit, stapten in hun schoenen, en liepen met hun opschrijfboekjes en hun pen naar bui...
Elke maandag word ik gewekt door een piepje, en dan grijp ik snel mijn iPhone, want er staat weer een nieuw raadgedicht online: een gedicht waarvan éé...
Toen ik op buienradar keek had ik een klein beetje spijt van mijn besluit om naar The Passion te gaan. Het was nog droog, maar een gigantisch buienfro...
Ik las de blog van mijn collega Anna van Praag over Frisse vrede (Anna's blogs zijn een verfrissende onderbreking van je dag en een uitstekend excuus ...