‘We kunnen ook wel even naar die vuurtoren fietsen,’ zeggen we tegen elkaar. We fietsen door de duinen, de wolken hangen laag, er is geen mens op pad. Een konijn schiet op het laatste moment aan de kant, in het natuurgebied tussen de bossen graast een kudde koeien, wat zeg ik, Hereford runderen. Ze weten nog niet wat ze te wachten staat (het vlees van de Hereford Graasrunderen bevat wat meer intermoleculair vet. Door dit vet bakt het vlees ook lekker bruin en krijg je een lekkere jus).

Zullen we die toren beklimmen? Ach ja, hij staat er nu toch. 236 treden, 55 meter hoog. Na de eerste 18 treden herinner ik me weer dat ik behoorlijk last heb van hoogtevrees. Dat maakt niks uit zolang je klimt. Maar als je dan bovenaan bent en naar buiten stapt, dan slaat het met volle kracht toe. Eigenlijk zou ik drie uur moeten blijven staan hier, zodat de adrenaline weg kan trekken en mijn geest doorkrijgt dat ik niks te vrezen heb, maar ik klem mezelf met twee handen aan Dicks arm vast en ik vraag me ondertussen af of hij me wel zou kunnen tegenhouden als ik val. Niet dat je hier zou kúnnen vallen, want het hek is meer dan twee meter hoog. Als er twee oude dames op de omloop komen, druk ik mezelf tegen de muur, zodat zíj tegen de buitenkant moeten lopen. Neem een foto van me, zeg ik tegen Dick, en ik houd mezelf aan mijn oren vast bij gebrek aan beter.

Als we weer beneden zijn, drinken we thee in een rustiek restaurant vol halfblote zeemeerminnen. ‘Dat ziet er lekker uit,’ zeg ik beleefd, als de meneer ons onze thee brengt. ‘Ik neem aan dat u de taart bedoelt,’ zegt hij.