Ik was ruim op tijd weggegaan, maar vlak voorbij Drachten begon het te sneeuwen. En de sneeuw bleef niet alleen liggen in de berm, maar ook op de weg. De auto’s gingen steeds langzamer rijden, en inhalen werd gevaarlijk, want als je naar de andere baan wilde, moest je over een dikke sneeuwlaag heen. Op 4 februari om 1 uur ‘s middags stond ik middenin in Friesland in de file. Niet handig, als je om half 3 in Naarden moet zijn voor een tv-opname. Ik ging de weg af en mailde de redacteur dat ik in een sneeuwstorm beland was en dat ik niet wist hoe dit zou gaan aflopen. Maar vlakbij Heerenveen stopte het met sneeuwen, en de zon scheen alsof ie nooit anders had gedaan. Ik was op tijd in Naarden.

Samen met een redacteur tilde ik een gigantisch, loodzwaar schilderij uit mijn auto, en we droegen het over die verrekte vesting heen, over een heuvel en door donkere gangen tot in de spelonk waar Andries zat. Hij kwam meteen overeind vanachter die enorme tafel om me een hand te geven, en toen moest ik mee naar de make-up waar een heel lieve mevrouw me onder handen nam. Eerlijk waar, nadat ze een half uur bezig was geweest zag ik eruit zoals ik er in het echt uit zou willen zien. Wist ik maar wat ze allemaal deed. Het was iets met kleine penseeltjes, een wonderbaarlijke camouflagestift, en dan crème, en daar dan weer poeder overheen en een kwast met blusher en verse mascara. Tja. Dat krijg je niet voor elkaar als je ‘s morgens in twee minuten klaar wilt zijn. Trouwens, ik heb ook geen idee wat ik zou moeten doen.

Ik zat een beetje met de vraag of ik wel wijn kon drinken. Nee, natuurlijk kon ik geen wijn drinken. Ik moest nog rijden. Maar water drinken staat zo ongezellig als je net doet of het midden in de nacht is. Dus ik zei toch maar dat ik wijn wilde en Andries haalde een fles tevoorschijn en ik nam een miniem klein slokje. (Zo. Dat was echt andere wijn dan ik koop zeg. Dit was geen 2 flessen voor 5 euro-wijn. Dit was echt lekkere wijn. Jammer dat ik dat glas niet leeg kon drinken en nog een glas kon vragen).

Ik praatte met Andries over antidepressiva en over geloof en twijfel, en over kinderboeken. Na afloop dacht ik: ik kan beter schrijven dan praten. Want als ik praat, klets ik mezelf hopeloos vast. Toen ik de uitzending vanmorgen bekeek zag ik mezelf black-outen. Gelukkig duurde het niet zolang als in mijn herinnering.

Hier kun je de uitzending bekijken. Vanaf 15 minuten gaat het over kinderboeken. Over het boek dat ik met natuurkundige Cees Dekker aan het schrijven ben, onder andere.

foto’s: Willem Jan de Bruijn