En toen kreeg ik na al die jaren toch nog een uitnodiging voor het bal. Het kinderboekenbal van Leeuwarden, wel te verstaan. Ik mocht twee workshops komen geven – voor kinderen van 6 tot 12 jaar. Heel leuk natuurlijk, maar wat doe je met kinderen die zoveel in leeftijd verschillen? Het moest niet te moeilijk zijn, maar vooral ook niet te kinderachtig en het zou leuk moeten zijn voor jongens én voor meisjes, en het zou dus ook over feest moeten gaan. En toen ineens had ik het. Ik zou ze ballongedichten laten maken. Jawel. Het bestond nog niet, maar nu bestaat het. Het ballongedicht. Blaas een ballon op, schrijf er met een watervaste stift een gedicht op, en klaar ben je. Hartstikke feestelijk.
Jammer alleen dat er niemand op mijn workshop afkwam. Nou ja, één prinsesje dan. Alle andere kinderen gingen naar de workshop cartoontekenen. Logisch. Dat zou ik ook gedaan hebben.
Maar na een paar minuten kwamen er nog twee meisjes in prinsessenjurkjes, en toen een paar jongens in zwart pak (‘hebben we gehuurd’), en nog meer meisjes en moeders en jongens en vaders, en toen ineens zaten alle tafels vol kinderen die ballonnen opbliezen en gedichten bedachten, en om kladblaadjes vroegen, en heel voorzichtig op hun ballon schreven, en daarna wegrenden, met hun gedicht dat aan een touwtje achter ze aan flapperde.