‘Loop in zuidoostelijke risjting,’ zei een vrouwenstem vanuit mijn mobiel. Ik keek naar de zon. Stond hij in het zuiden of al in het westen? En als dáár het westen was, waar was het zuidoosten dan? De parkeergarage moest vlakbij het theater zijn, maar ik had eerlijk gezegd geen idee waar ik heen moest, en Google Maps was niet bepaald behulpzaam. Ik ging maar gewoon lopen, dit was Zwolle, hoe moeilijk kon het zijn? De reistijd nam toe. Zes minuten. Zeven. Acht. De tijd waarop de generale repetitie zou beginnen kwam angstwekkend dichtbij.
Samen met musici van het Orkest van het Oosten zouden we woensdag Peter, Roodkapje en de wolf opvoeren. Op verzoek van het Gelders Orkest en het Orkest van het Oosten heb ik twee jaar geleden een nieuw script geschreven, en het sprookje over Peter en zijn chagrijnige ouwe opa past natuurlijk wel héél mooi in het thema van de Kinderboekenweek. Iedereen was uitgenodigd, het zou heel erg leuk worden, tenminste, als ik theater Odeon op tijd wist te vinden.
Een paar keer vroeg ik de weg naar het centrum. Ik had ook gewoon omhoog kunnen kijken, dan had ik de Peperbus gezien. Die staat daar al honderden jaren de weg naar het centrum te wijzen. Maar dat maakt niet uit, ik zag De Fundatie, en daar was Odeon, ik stapte naar binnen en ik werd met uitzonderlijke vriendelijkheid opgevangen en naar achteren gebracht. ‘Hier moet u zijn. Kiest u maar een kleedkamer uit. En hier is de lounge, wilt u koffie of thee?’
Wacht even. Kiest u maar een kleedkamer uit?! Nog nooit in mijn leven heeft iemand dat tegen me gezegd! Een kleedkamer! Met spiegels met van die lichtjes eromheen. En een staande spiegel waarin je jezelf kon zien! En een strijkplank die je uit de muur kon trekken én een opklapbed. Niet dat ik tijd had voor dat opklapbed, of voor thee of koffie. Uit de Hemminkzaal klonk muziek. De musici waren al bezig. Op het podium lagen boa’s en zwemflippers, petjes en pruiken, een rood kapje en een grote tak. O, en die zaal! Het was of ik in de Muppetshow was beland! Met loges en prachtige lampen en roodfluwelen stoeltjes. En speciale mensen voor het licht en het geluid.
De geluidsman keek bedenkelijk naar mijn jurkje. Oké. Normaal heb ik een jasje aan waar het zendertje in past. ‘Kan ook wel aan je bh-bandje,’ zei Monique van het Orkest van het Oosten. De geluidsman trok (na overleg) de rits van mijn jurk naar beneden, bevestigde het zendertje op mijn bh-bandje, trok de rits weer omhoog en beloofde het geluid uit te zetten als ik naar de wc ging. De zaal stroomde vol mensen, we vonden een meisje dat Roodkapje wilde spelen, redacteur Wilma Kapitein kwam speciaal met haar dochter kijken, en we wachtten achter de coulissen tot het drie uur was, en we mochten beginnen.
(video: Wilma Kapitein)
Die baby begon te huilen toen Corina door het gangpad opkwam als wolf en keihard op de hoorn blies. Ik kon er ook niks aan doen. Hij werd vanzelf weer stil. Dat kwam door de mooie muziek.
Om vier uur liep ik terug naar de auto, met mijn partituur en mijn muziekstandaard. Ik reed naar huis, draaide gehaktballen, kookte aardappels en boontjes*, ik dweilde de vloer, deed de wastafels en maakte de wc’s schoon. Niemand die iets zei over een eigen kleedkamer.
Trouwens. Wil je komen kijken, dan kan dat. Er zijn de komende week nog een paar familievoorstellingen:
– Deventer, zondag 9 oktober, Afsluiting Kinderboekenweekspektakel, 15.30
– Enschede, zondag 16 oktober, familievoorstelling, Muziekcentrum Enschede. 14.30
* geschild en afgehaald door een ander gezinslid