He, vervelend. Er staat zomaar ineens geld op onze rekening. Veel geld. Van de belastingdienst. Teruggaaf omzetbelasting staat erbij, en dat klopt niet, want wij betalen geen omzetbelasting. Het ziet er zo leuk uit, zo’n bedrag, onze rekening knapt er behoorlijk van op. Maar het moet weer terug. En ondertussen stroomt het al weer weg, naar brood en pindakaas, naar schoenen voor de echtgenoot die van mij niet meer over straat mag met wat hij aan zijn voeten heeft. Als we dat geld moeten terugbetalen, staan we ernstig rood. Maar ik moet NU actie ondernemen, nu ik nog voel dat dit niet ons geld is, want over een paar maanden is dit alleen nog maar vervelender, dan heb je het gevoel dat ze je bestelen als ze dat geld terugeisen. Dus ik bel. Ik wacht. Ik kies. Ik toets een burgerservicenummer en een hekje in. Ik wacht. Ik overleg met een meneer die het inderdaad ook heel vreemd vindt, zomaar een smak geld op onze rekening terwijl we helemaal nooit omzetbelasting betaald hebben.
‘Ik verbind u door met een collega,’ zegt hij.
Ik wacht. ‘Een ogenblik geduld alstublieft,’ zegt de telefoon, en ik leg hem op het aanrecht en maak drie liter soep.
‘Een ogenblik geduld alstublieft.’
Als de soep klaar is, hoor ik een dame aan de andere kant van de lijn.
‘We hebben geld gekregen,’ zeg ik. ‘En dat moet helemaal niet.’
‘Wat voor geld?’ vraagt de dame.
‘Teruggaaf omzetbelasting,’ zeg ik. ‘En we betalen nooit omzetbelasting.’
‘Hebt u misschien zonnepanelen gekocht?’ vraagt ze.
‘Jaaaa!’ roep ik. Die vreselijk dure zonnepanelen. Die in oktober en november bijna niks opbrengen. Die zonnepanelen die je er pas na een jaar of tien uit hebt. Ja, inderdaad, ze zouden regelen dat je een deel terugkreeg via de belasting, maar dat was al ingecalculeerd in de prijs, dacht ik. Dus niet. Wat een vrolijke verrassing.
‘Ik wist wel dat ik u blij zou maken,’ zegt de dame van de Belastingdienst.