Mijn moeder bekijkt me kritisch. ‘Je hebt een tusseninnetje,’ zegt ze. En ze buigt zich naar me over en begint de knoopjes van mijn lange spijkerbloes dicht te doen. Het zijn er een heleboel. ‘Zo,’ zegt ze als ze klaar is.
‘Wat een prachtig haar heb je. Je moet het alleen een beetje…’
Ik heb vanmorgen met speciale mud krullen in mijn haar gekneed. Het ziet er prima uit. Een beetje wild misschien. Veel te wild naar mijn moeders smaak.
‘… heb je ook een eh…’
‘Kam?’ vraag ik. ‘Nee, die heb ik niet bij me.’ Ik buig me naar mijn moeder toe, zodat zij haar vingers door mijn haar kan halen. Maar ze is nog niet tevreden. ‘Je hebt heel mooi haar, maar je hebt eigenlijk…’
Een kam nodig, begrijp ik.
We gaan naar mijn moeders kamer. Ik lees voor over Palmpasen. Normaal zit mijn moeder ernstig te luisteren als ik voorlees. Nu kijkt ze naar mijn haar. ‘Heb je hier ergens een…’
Ik ga naar haar badkamer, pak haar borstel en haal hem door mijn haar. Alle krul is eruit, het hangt slap langs mijn hoofd. Mijn bloes zit van boven tot onder dichtgeknoopt.
‘Je bent prachtig,’ zegt mijn moeder.
‘Ik lijk op mijn moeder,’ zeg ik.
‘O ja? Waar is ze?’ vraagt ze. ‘Is ze hier?’
‘Jij bent het,’ zeg ik, en dan lacht ze en slaat haar armen om me heen.
‘Meisje toch,’ zegt ze.