Mijn ouders hebben altijd veel gereisd. Zwitserland, Frankrijk (waar mijn moeder als au pair had gewoond), Israël, Amerika, Indonesië, Parijs, Londen, Scandinavië. (De foto hierboven is op Papua, waar ze ons heel stoer kwamen bezoeken) (en wat was ik mager). De laatste jaren gingen ze niet meer zo ver. En dit jaar, nu mijn moeder in de Cirkel woont, was het de vraag of een vakantie er nog wel in zat. Maar we gingen het proberen. Vlakbij huis, in een Landalpark in Drenthe, zodat we ook zo terug konden als het niet zou gaan. Eerst een paar dagen met z’n vieren: mijn ouders, mijn zus en ik. En in het weekend zou de rest van de familie komen voor het jaarlijkse Oranjeweekend.

Op de warmste dag van mei reden we weg uit Haren. Ik maakte bedden op, pakte koffers uit en kookte, en we aten buiten op een terras in de ondergaande zon, met het tafelkleed van thuis, en we bleven zitten tot het donker werd en de merels floten. Overal in ons vakantiehuisje hingen we briefjes. ‘Vakantiehuis.’ ‘Wc.’ ‘We zijn op vakantie.’ Dat was nodig, want mijn moeder had geen idee waar ze was. Maar bij ons voelde ze zich veilig.

Mijn moeder bezocht haar zus en ze herkende haar, en de tijd leek even weg te vallen. We wandelden door het park. We maakten thee met melk en suiker, ze kon lekker in bad, we maakten havermoutpap – wat ze heerlijk vond – en probeerden trucjes uit om vieze pillen minder bitter te maken. We keken op de iPad naar Nederland Zingt en mijn moeder zong alle liedjes van Johannes de Heer mee. We bouwden zo veel mogelijk rust voor haar in. Geen grote, lawaaiige bijeenkomsten met alle kinderen en kleinkinderen, maar wel een ontmoeting met haar kleindochter en haar baby. Niet met z’n allen in het restaurant eten, maar wel gezellig met z’n vieren taart buiten in de zon. Een kleindochter, die langs kwam met haar hondje. Hand in hand op de bank.

Wat was het mooi om zo met z’n allen weer even een gezin te zijn. Onze mama. Wat houden we van haar.