Mijn uitgever is er vandoor! Neeeee!
Nou ja. Niet vandoor in de zin van: verdwenen/afgevoerd door gemaskerde mannen, kom op, laten we een zoekactie op touw zetten. Maar vandoor als in ‘nieuwe baan’. In een heel ander werkveld: de hulpverlening. Aukelien Wierenga, uitgever van Columbus, gaat werken voor Woord en Daad, een prachtige organisatie, die veel doet aan armoedebestrijding en noodhulp, wereldwijd.
Dat was wel even een schok.

‘Geachte mevrouw Wierenga,’ schreef ik op 14 oktober 2002. ‘Hierbij zend ik u ter beoordeling mijn manuscript ‘De misdaadmonsters’, een boek bedoeld voor kinderen van 8 tot 10 jaar. Het gaat over een groepje jongens dat een spionnenclub opricht en een echte misdaad op het spoor komt.’ 
Ik vermeldde er voor alle zekerheid nog bij dat eerdere publicaties meer op het gebied van de theologie lagen. Ik vraag me af of dat een aanbeveling was.
Mijn manuscript had 57.000 woorden, en dat was niet toevallig. Ik had het aantal woorden van Snuf de Hond geteld. Dat boek zou de norm wel zijn, gezien het aantal herdrukken. Ik printte mijn manuscript uit en gooide het op de post, en ik vroeg me af of dat niet zonde was van de print- en postzegelkosten. Maar ik was vooral bang dat ik te horen zou krijgen dat ik niet goed genoeg was.
Maar al binnen een maand kreeg ik een telefoontje van Aukelien. Ze had erg gelachen en ze ging mijn boek uitgeven. Het moest alleen een stuk korter. 25.000 woorden. Ik was zo blij dat ik alles goed had gevonden.

Ik volgde Aukelien een paar jaar later, toen ze naar Royal Jongbloed ging en daar haar eigen uitgeverij oprichtte. Ze zocht een goede naam voor haar uitgeverij.
Een imprint van Jongbloed? ‘De Kleine Vampier’ zei ik. Het werd Columbus.
Ik heb in de afgelopen 14 jaar meer dan 40 boeken voor haar geschreven. Aukelien werd naast redacteur en uitgever ook mijn schrijfcoach, en ik mocht alles doen, allerlei stijlen uitproberen. Ik schreef avonturenboeken, meidenboeken, avi-leesboeken, een midi-thriller, prentenboeken, voorleesboeken en voetbalboeken, een musical, ik mocht meewerken aan de Jeugdbijbel.
Als ik vastzat, meer tijd nodig had, of bemoediging of een kritisch oog, dan kon ik bij haar terecht. Ze zag heel scherp wat een manuscript nodig had. ‘Gooi die eerste drie hoofdstukken maar weg.’ ‘Hier wat minder humor, graag.’ ‘Gewoon zo verder gaan.’
Ik dacht dat ik altijd voor Aukelien zou blijven schrijven. Maar ze is weg. En wat gun ik het haar. En wat zal ik haar missen.

Klik op de foto bovenaan om te vergroten.