Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik gisteren het achtuurjournaal zag. Een vechtpartij om een dressuurpaard? Schoten? Paard op onderduikadres? Twee eigenaars die er allebei mee vandoor hadden willen gaan? Het is al even geleden dat ik ‘paard ontsnapt‘ en ‘paard ontvoerd‘ schreef, maar gezien de vele herdrukken zijn het werkjes van buitengewoon belang, en bovendien uit het leven gegrepen. Er gaat een duistere wereld schuil achter al die prachtige, lieve, droomogige paarden die je in de wei, in de kinderboerderij of op de manege ziet. En meisjes met zwarte helmpjes en bruine laarzen zijn niet altijd zo onschuldig als ze eruit zien.

Er moeten niet alleen boeken geschreven worden over meisjes die hoeven krabben, manen vlechten, op ponykamp gaan en dressuurwedstrijden winnen – er is een schreeuwende behoefte aan boeken over stoere kinderen die paarden uit het slachthuis helpen ontsnappen. Paarden die eigenlijk Lipizzaners blijken te zijn, en die ontvoerd worden door harde criminelen die taarten vergiftigen en zich voordoen als dierenambulancepersoneel. Paarden die presidenten van hun rug geworpen hebben, en die moeten vluchten om aan een wisse dood te ontsnappen.

Nee. Paardenboeken zijn niet alleen meer voor meisjes.
Hoe buitengewoon toevallig was het dat net in de week waarom de kogels je om de oren floten waar het de dressuurpaarden betrof, de postbode aan de deur kwam met een doos met alweer de TWEEDE druk van ‘paard ontdekt‘, dat pas eind november uitkwam.
Het liep helaas niet goed af met degene die ze wilde stelen.