In deze week voor Eeuwigheidszondag zit ik te denken aan het nieuwe kerkelijke jaar. Omdat mijn dagelijks leven wordt ‘geregeerd’ door de jaarkalender (en mijn gezinsleven ook nog door het schoolseizoen) zou ik haast vergeten dat de kerk een eigen kalender heeft. Nog even en de Adventstijd breekt aan! Zondag 1 december a.s. wordt de eerste Adventskaars weer aangestoken. Hoe wil ik die ‘paarse periode’ – de liturgische kleur paars staat voor berouw, bekering en verootmoediging – beleven?
Inkeer
Een levenshouding die bij Advent past, begint met inkeer. Dien ik misschien twee heren? Johannes de Doper is de wegbereider van de Messias. Blijkbaar is het nodig dat de komst van de Christus wordt aangekondigd. Johannes legt een dringend appel aan mijn hart. De evangelist Lukas vertelt wat Johannes antwoordt op de vraag van de scharen: wat moeten wij doen? Zijn toepassing gaat in drievoud over materie: kleding en voedsel delen, niet jagen naar oneerlijke winst en genoegen nemen met wat je aan loon krijgt (Luk. 3:10-14). Dát zijn vruchten die aan de bekering beantwoorden! Tegelijk zijn het dingen die haaks staan op het individualisme en egoïsme in onze samenleving – en in hoeverre ontsnap ik daaraan? Als Gods Geest inkeer geeft, leidt die ook tot omkeer en terugkeer naar de Heere.
Overgave
Wanneer ik inkeer tot mijzelf en terugkeer tot God, zal overgave het vervolg zijn. Lukas verhaalt hoe Maria zich aan de Heere onderwerpt wanneer aartsengel Gabriël met zijn boodschap in Nazareth komt. Wat haar allemaal precies te wachten staat, weet zij niet. Maar dat God bij haar is en voor haar zorgt, is haar genoeg. Daarom kan zij zich als een dienares overgeven aan Gods leiding. Ondanks de ‘onverklaarbare’ zwangerschap die haar zal worden gegeven, blijft zij vertrouwen op Gods plan. Gelukkig is Gods Geest niet veranderd. Hij kan en wil mij overgave geven als ik niet weet hoe m’n leven verder zal gaan. God kent al onze vragen, moeiten, twijfels, angsten en onzekerheden – maar Hij zal zijn kinderen niet loslaten!
Geduld
Als ik mij aan God overgeef, leer ik dat verwachten soms ook wachten inhoudt – wachten op Góds tijd. Dat toont die andere vrouw uit Lukas 1: Elisabeth. Onvruchtbaar en op hoge leeftijd gekomen, raakt ook zij in verwachting. Als zij merkt dat zij zwanger is, verbergt zij zich vijf maanden lang. Ze weet dat haar bijzondere zwangerschap een teken is dat God haar zoon op een unieke manier wil gebruiken. Hoe? Wanneer? Ze zal toch een keer naar buiten moeten treden met haar verhaal. Wat moet ze vertellen? Het kind dat ze verwacht heeft een plaats in Gods plan. Welke plaats? Haar zoon zal de heraut van de Messias worden. Wie zal die Messias dan zijn? Veel vragen. Het enige wat ze kan doen, is wachten op de vervulling van Gods beloften. Gods tijd is meestal niet onze tijd. In onze ‘McDonaldscultuur’ van bestellen en wegwezen, is het leven ongeduldig geworden. Maar de Heere doet zíjn dingen op zíjn moment en zíjn manier. Daarom wordt een Adventshouding gekenmerkt door de aansporing van Ps. 27:14: wees sterk – wacht op de Heere!
Dankbaarheid
Er is geen moeite zo groot of er is ook iets waarvoor ik kan danken. Paulus spreekt erover in zijn brief aan de Filippenzen: ‘Laten bij alles uw wensen door gebed en smeking mét dankzegging bekend worden bij God’ (4:6). Op een soortgelijke manier schrijft hij in zijn eerste brief aan de Tessalonicenzen: ‘Dankt onder alles, want dat is de wil van God in Christus Jezus ten opzichte van u’ (5:18). Toen hij en Silas gemarteld en gevangengezet waren in Filippi, zongen zij Gods lof (Hand. 16:25). Danken tegen de verdrukking in – het is mogelijk, omdat Gods Geest het mogelijk maakt. Hij bepaalt Jezus’ discipelen juist in zware tijden bij de genade en trouw van de Vader. Vind ik aan het slot van Romeinen 8 ook niet zo’n dankbare toon? Dankbaarheid is het besef dat door kruis en opstanding van Christus niets mij kan scheiden van Gods liefde!
