Het is mijn eerste dag als Schoolschrijver op De Höchte in Alteveer. Ik heb 25 bibliotheekboeken ingepakt in Winnie de Poehpapier.
Normaal kiezen de leerlingen een boek op het omslag, vertellen ze. Of op de titel. Sommige kinderen lezen de achterflap of een klein stukje van de eerste bladzij. Vandaag gaan ze een boek kiezen zonder dat ze weten hoe het eruit ziet, wat de titel is of wie de schrijver is. En ze beloven het boek straks een eerlijke kans te geven. Ook al zouden ze het zelf nooit hebben uitgekozen.
Ik lees voor wat er op het eerste etiket staat.
‘Geschiedenis. Echt gebeurd. Heftig.’
Vijf vingers gaan omhoog. Er moet geloot worden.
‘Spannend. Magische wereld!’
Twee vingers.
‘Zweetvoeten.’
Eén vinger.
‘Verliefd en zoenen. Een echt meidenboek.’
De meisjes uit groep 7 en 8 kijken me aan alsof ik gek ben geworden. Dat boek gaan ze dus ECHT NIET lezen.
‘Verhuizen naar de andere kant van de wereld.’
Niemand.
Pijnlijk. Twee boeken van mij die het niet halen.
‘Een dodelijk virus heeft de wereld in zijn greep.’
Een heleboel vingers schieten omhoog. Sommige kinderen balen omdat ze al een ander boek gekozen hebben, ook al weten ze helemaal niet wát voor boek dat is. Dit is net Wie is de mol. Kies je op tijd, kies je te vroeg of ben je te laat?

Als iedereen een boek heeft, tellen we af van tien tot nul. Iedereen scheurt zijn papier tegelijk open. Het voelt gewoon feestelijk, een bibliotheekboek uitpakken. ‘Ga ergens zitten of liggen waar je lekker kunt lezen,’ zeg ik. Jongens gaan naast elkaar op hun buik op de grond liggen, een meisje gaat onder de computertafel zitten, twee jongens kruipen weg in het hoekje onder de wasbak.

Na tien minuten gaat de wekker.
‘Aaaaah. Mogen we nog tien minuten?’

En dat boek over dat dodelijke virus? Truth or dare van Wieke van Oordt.