Dinsdagavond: opvoedkring. U kent het wel: een groep welwillende vaders en weldenkende moeders, die met elkaar het beste zoeken voor hun kinderen. Vanavond komt het gesprek als vanzelf op die andere partij: de minder goed gelukte ouders.
‘Wat je allemaal hóórt,’ zegt een papa vanaf zijn praatstoel. ‘Stond er laatst bij de supermarkt weer een vrouw haar zoontje af te kafferen. Alsof ze het tegen een hond had. Ik word daar zó verdrietig van.’ Hij krijgt bijval. Variërend van: ‘Je zóú zo’n mens!’, tot een veelbetekenend ‘Ja, en als zoiets buiten al gebeurt, wil je niet weten hoe het er binnen aan toe gaat’.
Ik verschrompel ter plaatse, tot er niks meer van mij overblijft. Want in zekere zin hebben ze het over mij. Ik ben die moeder in die supermarkt (of kerk, of bibliotheek) die na de zoveelste waarschuwing haar kind aan een arm naar zich toe trekt en het toesnauwt dat het nu maar eens kláár en óver en áfgelopen moet zijn.
Ik reageer buiten de deur namelijk precies hetzelfde als binnen de deur. Als ik van mening ben dat mijn kind duidelijk moet worden toegesproken, dan doe ik dat. Per direct. Zonder eerst zorgvuldig om me heen te kijken of er geen mensen in de buurt zijn die er van alles over zouden kunnen denken.
Zo zit ik niet in elkaar. Jammer genoeg. Mán, wat zou ik graag een immer-verstandige, bedachtzame moeder willen zijn. Zo’n moeder die met een nadenkende blik de situatie in ogenschouw neemt, vervolgens de zaak bepeinst om tot slot te reageren op vriendelijke, doch besliste wijze.
Thuisgekomen stuit ik, als een godsgeschenk, op een citaat van Adrian Plass: Je kind heeft geen goede moeder nodig, je kind heeft jóú nodig. Ik rek me uit, schud alle opvoedkringellende van me af en grijns mezelf in de spiegel bemoedigend toe: ‘Je bent prima. Primair misschien, maar prima.’ De vooroordelen van de secundairen laat ik waaien in de wind.
Tekst: © Ben je mooi gezegend mee (Annemarie van Heijningen-Steenbergen)
In Ben je mooi gezegend mee sleurt Annemarie je mee langs de meest uiteenlopende levensitems. Haar onnavolgbare hink-stap-sprong-gedachten bepalen je bij correctieondergoed en psychologengedoe. Je wordt stilgezet bij werkverslaving en huisdierhysterie. En je belandt via bitterballen bij genadebrood. Kortom: geen hapklare brokken. Maar daarmee wel perfect om te gebruiken als opening van een vergadering, tijdens een rustig momentje overdag of voor het slapengaan.
