Als ik de Evangeliën lees, probeer ik me soms voor te stellen dat ik een van de discipelen ben. Dat ik dagelijks met Jezus optrek en met verbazing kijk naar de wonderen die Hij doet. Ik grinnik als Hij de vloer aanveegt met de Farizeeën (ik zou zelf denk ik niet zó scherp durven zijn tegen mijn geestelijke leiders). Soms schaam ik me ook wel een beetje, als ik samen met Hem op bezoek ben bij tollenaars en lichtzinnige vrouwen; daar wil ik liever niet gezien worden. Ik verbeeld me dat ik de woorden die Jezus in Johannes 14 spreekt aanhoor. Waar heeft Hij het toch over? Het lijken wel afscheidswoorden. Een kamer klaarmaken in een huis en dan terugkomen om mij op te halen? En dan die woorden: ‘Dit zeg Ik nu Ik nog bij jullie ben.’

Wat zullen de discipelen weinig begrepen hebben van Jezus’ woorden. Ze konden zich er geen voorstelling van maken. Zij wisten niet hoe het verhaal verder zou gaan. Wij wel – wat een geruststelling is dat.

Als Jezus zijn laatste woorden op deze aarde uitspreekt, zijn deze gericht aan ons, zijn discipelen. Ze zijn troostend en bemoedigend: ‘Ik ben altijd bij jullie.’ Waar je vandaag ook vóór staat, of waar je ook doorheen moet, Jezus is bij jou! Hij is dichtbij; door de Heilige Geest woont Hij zelfs in jou. Dichterbij kan niet.

Je bent niet alleen. De woorden van Jezus mogen samen met jou deze dag ingaan.

Here Jezus, wat een geruststellende woorden heeft U gesproken – ze klinken vandaag nog door. Ik wil een moment stil zijn en me realiseren wat het betekent dat U bij mij bent. Ik ben zo vaak geneigd om alles alleen te doen, maar samen met U ben ik zoveel sterker. Daar wil ik vandaag kracht uit putten.