Tijdens een van onze laatste vakanties postte ik een foto in onze gezinsapp. Een van de kinderen gaf als commentaar: ‘Ha, daar is-ie weer, de jaarlijkse papa-eetbanaan-op-bankje-foto!’ Tja, dat krijg je ervan, als je samen op vakantie bent, midden in het bos zit en jij de enige bent die een foto kunt nemen. Maar het is waar; minstens net zo fijn als wandelen is eindelijk een bankje vinden en op adem komen. Even rust. Even niks hoeven. Even stil worden en genieten van de omgeving. Even een hapje eten. Herstel voor lichaam en geest. Daarna kun je verfrist weer verder.

Ook in de hectiek van het dagelijks leven wil God zulke momenten geven. Een rustige zondagmiddag. Een goede nacht slaap. Een mooi boek. Een fijn gesprek. Een avondwandeling. Het zijn bankjes in groene weiden en langs kabbelende beekjes. Je hebt ze nodig om op adem te komen.

Weet jij die bankjes te vinden, of hol je altijd maar door? Er staan altijd wel punten op je lijstje die je nog moet afvinken, er is altijd nog werk te doen. Ik ben vaak zelf mijn ergste slavendrijver. Herken je dat? Sta dan eens even stil. Ga even zitten. Kom op adem bij God. Hij weet wat je nodig hebt, Hij heeft je immers Zelf gemaakt. Hij wil je innerlijk verfrissen en nieuwe kracht geven. Kom tot rust; morgen is er weer een dag.

Vader in de hemel, wilt U mij vandaag attent maken op de bankjes langs mijn pad? Help me om niet altijd maar door te hollen.